Yıllar boyu anlatılır durur hikaylerde tepemizdekinin önemi. Evler mesela cepheleri ona bakıp bakmadığına göre alınır. Sabahlara onun isminden bir selamla başlanır. Yılda 365 tanesi vardır, dört yılda da bir fazlası. Bal mumundan kanatlarıyla İkarus, ona çok yaklaştığı için düşmüştür göklerden. Çöller onla aydınlatılmaktan kurumuş, bazı çiçekler de onla aydınlanmaktan büyümüş. Küçük kız çocuğunun ilk resminde sırmalarıyla belirmiş, saçaklarıyla aydınlatmış. Kelimeler kelimeleri kovalamış, ama bir türlü Ay’ı aydınlatan “Güneş”in adını getirememiş. Çiçekler de düşünmüş, düşünmüş… Ona şimdilik Gün diyivermiş. Ayçiçekleriyle Günebakanlar birbirine girmiş, ikisi de ondan aydınlandığını unutup olmuşlar sarmaş dolaş. Ayçiçekleri geceyi görmüş günde, ve kimsesizliğin ıssızlığında onla nasıl da arkadaşlık kurduğunu. Aynı gecenin hatıralarından, sohbetlerinden almışlar üzerlerine bu çiçekler Ay’ın ismini. Günebakanlar ise Güneş’i görmüşler aydınlığında günün. Saçtığı ışık hüzmelerinde ısınan köklerini, ona pervane olmuş yüzlerini ve her gün ona bakmaya doyamadıklarından güneşlenmiş isimleri. Bilememişler bir türlü, Akşam da olsa Sabah da, güneşlerinin ondan hiç ayrılmadığını. Gece ona arkadaşlık eden Ay’ın, bütün bir güneşi olduğunu bilememiş ayçiçeği. Ve Güneş’inin battığından korkan günebakanın ondan aslında hiç ayrılmadığını. Bu ikisinin arasında bitivermiş Şemşamer çiçeği. O görebilmiş sonunda gece de olsa gündüz de, Güneşinin ondan hiç eksilmediğini. Bu yüzden de demişler ona Şemşamer çiçeği. Kimi zaman saatlerce sohbetleştiği ayçiçeği olmuş ismi, kimi zamansa batacağından korktuğu bir günebakan. Gecesi gündüz olmuş gündüzüyse gecesi ve dilemiş Güneşin’den yanıbaşına bir ışık hüzmesi. Armağınında bir papatya müjdelemiş ona gökler. Kıvrılmış papatyası yanıbaşına, şemşamerin kenarları, onunsa ortası olmuş sapsarı. İkisi hizalandığı zamansa ortaya çıkmış günleri, gündüzleri ve sonsuz güneşleri.
Şemşamer’den,
Günüme, Güneşime, Geceme, Ay’ıma,
Ve yanıbaşımda biten;
Biricik “Papatyama”
Sevgilerle.
31.12.2024
ความคิดเห็น